De laatste foto van Taganga

Op zoek naar de Verloren Stad

De volgende dag was het tijd voor de hike naar Ciudad Pedida. We keken hier echt naar uit omdat we goede verhalen hadden gehoord van andere reizigers. Het stuk over Ciudad gaat hier in het Engels verder zodat onze (internationale) groep het ook kan lezen. Voor degene die niet zo goed zijn in Engels.. zie Google Translate 😉 Nee… zo bot ben ik niet. Onder het Engelse gedeelte staat het Nederlandse verhaal.

In Santa Marta zagen we voor de eerste keer onze groep. ik ben altijd benieuwd in wat voor groep je komt, zeker als de hike 4 dagen duurt. Vier dagen kunnen heel lang duren als je in een minder prettige groep zit. Gelukkig was dat niet het geval. We hadden namelijk een hele toffe groep! Het moment dat we in de auto stapte merkte ik meteen dat het vier leuke dagen zouden worden.

Misschien ook door het feit dat er 14 mensen in een auto zaten waar maximaal 8 mensen in konden. Op die manier keer je lekaar heel snel kennen.. en ruiken.

De groep

Naast Raoul en ik bestond de groep uit Eric, Hannah, Maarten, Charlotte, Basil, Karin, Menno, Perry, Marieke, Nina, Philipp en onze gids Bryan. De eerste dat was een ‘makkelijke’ hike van vier uur naar het eerste kamp. En met makkelijk bedoel ik 4 uur bergopwaarts op het heetste moment van de dag, zwetend als een gek. Overigens een gouden tip; als je een drybag  hebt, neem deze mee!

Het is nogal vochtig in de jungle, je moet heel wat rivieren over en je zweet heel veel ? Mijn drybag heeft heel wat camera’s de rivier over geholpen! We mochten echter niet klagen want het uitzicht tussen de bergen was adembenemend. Zeker omdat we uit Nederland komen waar de enige bergen bestaan uit snelheidsdrempels. In vier Ciudad heb ik meer foto’s genomen dan de hele reis tot nu toe. En een foto zegt meer dan 1.000 woorden dus bereid je voor op een lang verhaal ?

Het uitzicht onderweg

Een uitzicht dat je niet elke dag ziet

1.100 treden naar het paradijs

Aan het einde van de eerste dag konden we zwemmen bij een waterval met een poeltje. Heerlijk verfrissend. Na een warme maaltijd, mooie verhalen en wat biertjes was het tijd om te slapen. En hoewel de ‘accommodatie’ heel basic was heb ik heerlijk geslapen. Het geluid van de jungle en de vier uur durende hike deed duidelijk z’n werk.

De volgende dag was weer 8 uur bergopwaarts. En het was wederom schitterend. De uitzichten zijn zo ontzettend mooi dat je niet weet waar je moet kijken. Het zijn momenten als deze waar ik het meest geniet van reizen. Je hebt net 12 vreemde ontmoet, je loopt midden in de jungle op zoek naar een stad. Je stinkt een uur in de wind, maar elke minuut is genieten..

D-Day

De derde dag was DE dag. Na al het lopen gingen we dan eindelijk naar de Ciudad Perdida, of The Lost City, zoals ze het ook noemen. Maar voordat je er zou komen moest je eerst nog 1.100 treden beklimmen. Geen wonder dat ze de stad Lost City noemen. Boven ons begonnen de gieren al rond te cirkelen in de hoop dat er een van deze traplopende zombies dood neer zou vallen.

Ter vergelijking… de Eiffeltower heeft 704 treden en 3 liften. En die treden zijn allemaal gelijk, het is geen 35 graden en je kunt gewoon met de bus of auto naar Parijs i.p.v. drie dagen te lopen. Uiteindelijk kwamen we toch aan bij Ciudad Perdida. Wonder boven wonder kwamen we boven aan. En het was het allemaal waard! Het is onmogelijk te beschrijven hoe mooi het hier was.

Het is niet te bevatten dat mensen dit zoveel jaar geleden hebben kunnen bouwen zonder moderne technologieën. In alle jaren dat ik reis heb ik heel wat wonderen gezien, maar dit is zeker een van de mooiste! Waarschijnlijk ook omdat het niet helemaal vol stond met toeristen, dat maakt het toch net iets mooier. We hebben er uiteindelijk uren rondgelopen en veel te veel foto’s genomen (433 ? ).

De groep

We reached paradise!

Onze nieuwe vriend; Donkey Steve

De laatste dag was Demoltion Day. Door de hitte, de intensieve wandelingen en waarschijnlijk iets te veel bier voelde een hoop mensen zich niet goed. Waaronder Raoul. Gelukkig voor Raoul kon je een ezel huren die je helemaal naar beneden zou brengen naar het startpunt. Nu ken ik Raoul al behoorlijk lang en als er een ding is dat ik weet is dat hij een hekel heeft aan paardrijden, of in dit geval een ezel. Maar zijn relaties met deze viervoeter zou snel veranderen door Donkey Steve. Dat was de naam voor Raoul zo’n nieuwe beste vriend.

Het volgende dat ik weet van Raoul is dat hij geen idee heeft hoe je een ezel bestuurd. En het probleem met Donkey Steve is dat er geen gebruiksaanwijzing bij zat. Nu lezen mannen toch geen gebruiksaanwijzingen, maar als je je zo ziek voelt en nog nooit op een ezel hebt gezeten kan dat wel eens lastig worden zonder gebruiksaanwijzing. Raoul had werkelijk geen idee hoe hij Donkey Steve moest starten, laat staan sturen. Raoul zag er behoorlijk beroerd uit, kotsend van een ezel midden in de jungle. Donkey Steve had echter de beste tijd van z’n leven. Die ging waar wij wilde.

Raoul en zijn nieuwe vriend Steve

Ik hoorde Raoul nog aan voorbijgangers vragen of ze zijn ezel op z’n kont wilde slaan in de hoop dat hij de goede kant op ging. Tijdens het reizen heb ik een hoop rare vragen gekregen of gehoord maar een toerist die, kotsend van een ezel, vraagt; ‘he man, can you please slap my donkey’ hoort daar zeker niet bij.

Maar dankzij Donkey Steve kwamen we allemaal beneden aan. We hebben met elkaar nog een laatste biertje gedronken op deze indrukwekkende hike voordat we allemaal terug de Jeep in gingen op zoek naar een bed en een warme douche.

Op naar de stad van Don Pablo

Zoo.. verder in het Nederlands. Na onze hike zijn Raoul en ik terug gegaan naar Taganga. Heel veel weet ik niet meer van die avond op het feit na dat ik om 19:30 ben gaan slapen en de volgende dag om 8:00 uur wakker werd. We moesten namelijk vroeg op omdat we van Santa Marta naar Medellin zouden vliegen.

Eenmaal op het vliegveld bleek dat ons vliegtuig 4,5 uur vertraging had. Toen ik vroeg waarom pakte de medewerker z’n telefoon om ons in Google Translate het woord ‘blikseminslag’ te laten lezen. Om vervolgens te zeggen; plane broken. Ik heb heel wat vluchten achter de rug, maar als je dit van een budget airliner te horen krijgt, klinkt een busreis van 10 uur ineens niet zo heel gek.

Santa Marta Airport 

We zijn toch maar ingestapt. We hadden tenslotte al betaald 🙂 Vlak voor het opstijgen sloeg een Colombiaan naast me nog even een kruisje. Ik weet niet of hij hetzelfde nieuws had gekregen als wij, maar dat kruisje gaat hem niet redden op 10 kilometer hoogte.

Waar het kruisje zeker niet tegen geholpen heeft is stelend personeel van VivaColombia. Bij aankomst zag ik meteen dat m’n tas overhoop was gehaald en m’n oplader was gestolen. Ik schrijf niet snel negatieve dingen op over organisaties omdat ik vind dat iedereen dat zelf moet ervaren. Maar bespaar je zelf een hoop moeite en gezeur en vlieg met Avianca en zeker niet met VivaColombia.

Veilig aangekomen in Medellin

Gelukkig zijn we toch aangekomen (dankzij het kruisje?) en Medellin is een leuke stad met twee bekende gedeeltes. Het oude centrum en het nieuwe, hippere gedeelte; El Poblado. We hadden de tip gekregen om iets buiten El Poblado te overnachten omdat het nog wel eens gehorig kan zijn. We hadden daarom een hotel geboekt in het oude centrum. Little did we know dat dit een Love Hotel was, een kets hok. Of voor degene die het nog niet begrijpen; ze verhuren hier kamers per uur 🙂 En dat is niet om te vergaderen.

Bij aankomst vond de dame bij de receptie het nogal vreemd dat we twee aparte bedden wilde. Ze heeft drie keer gevraagd of we echt geen tweepersoonsbed wilde. Ze had namelijk een mooie kamer met een ronddraaiend bed in hartjesvorm en jacuzzi.

Ik vind Raoul heel aardig, maar samen in een hartjes bed in een Love Hotel ging mij iets te ver. Overigens werd het ons pas de laatste dag duidelijk dat het een Love hotel was toen we onze tassen in de ‘opslag’ zetten. Deze stond namelijk vol met dildo’s. Als ze de deur op slot hadden gedaan hadden we zo maar de nieuwe sterren kunnen worden in Fifty Shades of Gay.

Het oude centrum van Medellin

Ik ga het verhaal hier afkappen omdat het anders te lang wordt 🙂 Volgende keer meer over Medellin!