De laatste avond in Bohol hebben we na een lange dag nog een massage genomen bij Nuts Huts. Toen ik een vrouw van 60+ de eindeloze trap af zag komen had ik al mijn twijfels bij de massage. Toen haar vriendin 5 minuten later volgde met een wandelstok werd dat vermoeden alleen maar sterker. Dat vermoeden werd bevestigd aangezien ze wel in onze rug knepen en af en toe een boer lieten maar meer ook niet. Volgens mij hadden ze 2 leden van de lokale bridgeclub gebeld om te vragen wie er kon masseren.

De volgende dag zijn we vanuit Tagbilaran in Bohol met de boot naar Siquijor gegaan. Siquijor staat hier bekend als het ‘witchcraft’ eiland. Een behekst eiland dus, dat belooft wat! De eigenaar van het hotel vertelde ons dat we om 8:00 uur moest inchecken voor de boot van 10:00 uur. Hij zou ons ons de volgende morgen om 8:30 uur naar de haven brengen want het was minimaal een half uur rijden. Nu is wiskunde nooit mijn sterkste vak geweest maar ik wist wel dat we 8:00 uur niet gingen halen.

Inchecken

Het inchecken bij de haven was weer een bijzondere bedoeling. Bij de haven was er geen uitleg over waar je een kaartje moest kopen of in moest checken. Maar op de een of andere manier wijst het zich altijd vanzelf. Het kwam er in ieder geval op neer dat we bij een ticketbalie een ticket konden kopen voor 960 Peso. Bij het inchecken van de tas betaalde we nog eens 150 Peso voor de tas en toen we de terminal in wilde (2 meter naast de ticketbalie) betaalde we nog eens 40 Peso Terminal Fee. Je zou het hele proces een stuk efficiënter kunnen maken door alles in 1 prijs te doen maar blijkbaar werkt dat hier niet zo. De vrouw die de terminal fee regelde was blijkbaar ook niet heel goed in rekenen. Ze vroeg om 40 Peso (2 personen), toen ik haar 2x 20 Peso gaf, gaf ze me 20 Peso terug. Prima deal voor ons maar niet helemaal wat ze bedoelde denk ik.

Eenmaal op Siquijor merkten we niet meteen dat het een behekst eiland was. Sommige locals zagen er nogal bijzonder uit maar dat zeg je niet meteen tijdens de eerste 5 minuten op een behekst eiland. Voor je het weet staat er een Siquijoorse heks achter je en hoor je ineens Wololooo (Age of Empires fans will know) en spendeer je de rest van je leven je dagen op Siquijor als Filipijnse veldmuis.

Siquijor

Siquijor is alles behalve eng en behekst. Het is een prachtig eiland met schitterende stranden en de meest relaxte vibe die we tot nu toe hebben meegemaakt. We sliepen in The Bruce (een aanrader) waar we een family house hadden aan het strand inclusief keuken en hangmat op de veranda. Heel veel beter kan je het niet treffen hier. We hebben een scooter gehuurd (300 peso per dag) en het hele eiland verkent. Wat op zich niet zo’n opgave is aangezien het maar een klein eilandje is. De vrouw bij The Bruce vertelde ons dat een helm alleen verplicht is als je een politie check tegen komt.

Je helm hoef je alleen tussen je benen te houden en op te zetten als je een controle tegen komt. Het mooie aan de Filipijnen blijft ongetwijfeld de mensen hier. Ze zijn zo ontzettend vriendelijk en behulpzaam. Overal waar je komt of rijdt wordt er naar je gezwaaid, niet alleen door kinderen, ook door mensen die aan de weg werken, vrachtwagenchauffeurs, obers in restaurants. Iedereen is hier vriendelijk, en ook op recht vriendelijk.

Hekserij in Siquijor

Van hekserij hebben we helemaal niks meegemaakt. Hooguit van de alcohol die geschonken werd in Dagsma, de bar tegenover The Bruce. De Dagsma is zo’n bar waar je per ongeluk terecht komt en vervolgens de volgende 3 dagen redelijk aangeschoten vandaan gaat. Het is een van de meest chille barretjes die ik in Azië heb meegemaakt. De uitstraling van de bar was waanzinnig en het lounge gedeelte perfect. Waarschijnlijk ook omdat de cocktails hier te goedkoop waren maar ze hadden in ieder geval hun best gedaan. Na de eerste avond stonden we bij het personeel ook bekend als de Long Island boys omdat we iets te veel Long Island cocktails dronken.

De laatste avond in de Dagsma was er tevens eentje om niet meer te vergeten. The Bruce had helaas geen plek meer voor de laatste nacht dus we besloten een hostel te reserveren vlak bij de haven aangezien we de volgende dag om 6:00 uur de boot naar Dumaguete moesten hebben. We zouden die avond dan in de Dagsma blijven en rond 22:00 uur met een tricycle naar het andere hostel gaan. Na heerlijk eten en iets te veel cocktails wilde we om 22:00 uur inderdaad terug maar helaas reden er geen tricycles meer rond die tijd. Die reden pas weer in de ochtend. Aangezien wij ondertussen dikke vrienden waren met het personeel van de Dagsma vonden zij het wel een goed idee dat wij in de bar zouden slapen. Zo gezegd, zo gedaan. Het werd uiteindelijk een hele gezellige avond en een veel te vroege ochtend. Maar het was het allemaal waard.

Damaguete

De volgende dag hebben we wonder boven wonder de boot richting Dumaguete gehaald. Het was geen fijne reis, zeker niet omdat de boot het geluid maakte alsof hij door de geluidsbarrière ging. Het was dan ook een fast boat die ons wel in 3 uur in Dumaguete op Negros bracht. Vanaf hier vlogen we dezelfde dag nog door naar Manilla om vanaf daar naar Banaue in het noorden te reizen. Op het vliegveld in Dumaguete moesten we wederom door ‘veiligheidscontroles’. De 1e keer mocht Raoul z’n aansteker houden, de 2e keer moest hij hem inleveren en de 3e keer bleek er nog een aansteker in z’n tas te zitten. Blijkbaar deed iemand bij de veiligheidscontrole zijn werk niet goed.

In Manilla sliepen we bij een maat van Raoul die een jaar in Manilla woont en verblijft in een hotel waar wij als reizigers normaal nooit zouden komen. Het was tevens paasweekend in Manilla en wij hebben ons verbaasd over de stilte in de stad. Overal waar we liepen waren we bijna de enige op straat. En dat is best bijzonder in een stad waar normaal zo’n 12 miljoen mensen wonen.

Vertrek naar Banaue

Na 2 dagen bijkomen vertrokken we naar Banaue, een busrit die normaal zo’n 8 tot 9 uur zou duren verzekerde ze ons. Nu heb ik redelijk wat ervaring met busreizen in Azië en ze duren nooit zo lang als dat ze zeggen. Ik gokte op een uur of 12. Het werd uiteindelijk 19 uur, een ware hel. We hebben meer stil gestaan dan gereden omdat er bizar veel files waren. Het was paasweekend en iedereen keerde blijkbaar terug naar Manilla. We wisten gelijk waar die 12 miljoen mensen waren gebleven. De airco in de bus stond uiteraard weer op standje ‘windkracht 8 op de noordpool’ en de film Tarzan hebben we 2,5 keer gekeken. Halverwege de eerste keer dat ze Tarzan afspeelde stopte de TV er ineens mee. Je zou denken, opnieuw opstarten en doorspoelen naar het moment dat de TV uit viel. Maar wederom hebben ze ook voor dit een hele andere logica dan wij en begon de film gewoon opnieuw.

Toen we na 19 uur eindelijk aankwamen bleek ook dat er 2 honden in het laadruim zaten. Die hebben 19 uur lang geen daglicht gezien en konden niet naar buiten. Dat moet je eens in Nederland proberen met een busreis. Het logische gevolg van een hond 19 uur lang in een laadruimte stoppen is dat de hond ooit een keer z’n behoefte moet doen. Tussen de tassen van de passagiers. Gelukkig waren onze tassen veilig maar 1 backpacker had minder geluk toen hij z’n tas uit de laadruimte pakte en er achter kwam dat de hond zijn tas had uitgekozen als gelukkig winnaar. Die jongen had sowieso al niet echt een beste dag aangezien hij maar 1 dag in Banaue had en die avond met de bus ook weer terug moest. Normaal had hij om 7:00 uur aangekomen waar hij was er pas om 14:30 uur en zou om 18:00 uur weer weg moeten. Als dan ook nog eens een hond je tas onder schijt heb je geen beste dag.

Schitterende omgeving van Banaue

Gelukkig hadden wij 2 dagen in Banaue en de omliggende regio’s. Iets wat achteraf gezien misschien te kort was want de omgeving in Banaue is sprookjesachtig mooi. Ze hebben hier geen rijstvelden maar rijstterrassen die verspreid liggen tegen de bergen. Iets wat ongelooflijk mooie uitzichten oplevert. De tweede dag zijn we gelijk naar Batad gegaan. Een dorpje midden tussen de bergen en rijstterrassen die op de Werelderfgoedlijst staan van UNESCO. Het was hier zo mooi dat ik in 2 dagen ruim 450 foto’s heb geschoten. Elk nieuw stukje waar je liep ging de camera weer aan om foto’s te maken. De volgende dag zijn we nog naar Hapao geweest waar de oudste rijstterrassen ter wereld liggen. Onze gids van de vorige dag vertelde ons dat er tijdens deze wandeling steile stukken waren waarvoor we op moesten passen. Toen we vroegen of het gevaarlijk was zei hij; ‘maybe. One old women fell down and she had blood coming out of her ears. She died the next day. But it is totally safe’. Dat was een hele geruststelling. Toen we vroegen wanneer dit gebeurd was zei hij; ‘long time ago, maybe yesterday’. Heel veel beter kan onze trip niet beginnen 🙂 Ondanks dat er hier dus wel ongelukken gebeuren voelde wij ons volkomen veilig en was het uitzicht en de omgeving ook hier schitterend.

De terugreis van Banaue naar Manilla duurder gelukkig geen 19 uur. Onze laatste dag in Manilla hebben we wat rondgelopen in een stad waar nu wel 12 miljoen mensen lopen (en het dus een stuk drukker is). Morgen vlieg ik naar Kuala Lumpur waar een nieuw avontuur in Maleisië begint!