Ondertussen zitten we in El Nido maar in de tussentijd is er (gelukkig) een hoop gebeurd! Vanuit Sabang besloten we met de boot naar Port Barton te gaan. En een boot is in dit geval een bank. Een oversized kano met een dakje en een motor. De tocht duurde ongeveer 3 uur en we betaalde 800 Peso wat op zich een prima prijs is.

Port Barton

Bij de Underground River in Puerto Princesa moesten we absoluut een reddingsvest aan. Tijdens deze 3 uur durende boottocht over zee was dat echter niet nodig. Wat dat betreft hebben ze hier wel bijzondere regels. Als de kano had gezonken was het toch een flink eind zwemmen naar de kust. Eenmaal in Port Barton zijn we op zoek gegaan naar een hutje aan het strand waar we de tassen gedropt hebben en gelijk zijn gaan zwemmen. Uiteraard zijn we weer direct verbrand maar zoals wij eigenwijs blijven zeggen; na rood komt bruin!

Super mooi

Port Barton is een super mooie plek. Er is hier bijna niks op wat hostels en barretjes na. Stroom is er alleen tussen 18:00 en 6:00 uur, of als de eigenaresse zin had om de generator aan te zetten. En dat kon nog wel eens verschillen. Ook hier zijn de Filipino’s super aardig en het is allemaal nog niet aangetast door het toerisme. Ze vragen hier aan je; ‘hey mister, massage?’. En als je dan ‘no thanks’ zegt, zeggen ze alleen; ‘oke, have a nice day’ in plaats van te roepen; ‘but special price for you, hey mister, mister’ om je vervolgens 10 minuten te achtervolgen.

Daarnaast hebben ze hier heel erg veel honden. Bij ons hostel sliep Dobby (zo noemde we hem omdat hij op Dobby leek) en een zwarte hond. De zwarte hond werd helaas na 2 dagen ‘gevangen’ met een computerkabel (je leest het goed) om vervolgens meegenomen te worden naar achter. Wij hadden 2 scenario’s voor die hond. 1) hij was erg goed met computers en werd ingezet om de slechte ontvangst van de WiFi op te lossen. 2) hij kwam op de BBQ. Aangezien ik nog nooit een hond een computer heb zien maken vrees ik voor het laatste.

Huisje aan het strand

Ons huisje lag direct aan het strand en een beetje tegen de bossen. Een hele mooie plek om te slapen maar ook een fijne plek voor minder prettige beesten. Zo vond Raoul een schorpioen naast zijn bed die volgens de eigenaresse niet agressief was. Daar twijfelen we nog steeds een beetje aan aangezien de schorpioen niet vrijwillig in het Pringel busje wilde gaan zitten. Toen we de schorpioen eenmaal buiten hadden lag helaas de sleutel nog binnen en zat de deur op slot (voor de 2e keer overigens). Volgens de eigenaresse was er wel een reserve sleutel maar die zat aan en sleutelbos waar alle sleutels van het hostel aan zaten. Blijkbaar had ze niet zo’n zin om te zoeken en gaf ze ons de hele bos mee waarmee we makkelijk alle kamers hadden kunnen openen. Die Aziatische ‘maakt mij het uit’ instelling blijft me toch elke keer verbazen!

Voor de 2e dag hadden we een Island Hopping tour geboekt waarbij je in een tentje zou overnachten op een onbewoond eiland. Voor vertrek nog even snel ontbijten met een banana pancake met een diameter van 80 centimeter waarmee je makkelijk 3 dagen vooruit kon. Ik kreeg het uiteraard niet op maar de (bijzonder vriendelijke) eigenaresse pakte het in en stopte het in m’n tas… ‘just in case’ zei ze er nog bij. Of ze kent me heel goed (ik word heel erg chagrijnig als ik te weinig eet), of die camping trip wordt zwaarder dan we denken 🙂

Tour

We deden de tour samen met 3 prettig gestoorde Canadezen en het werd er eentje om nooit meer te vergeten. Ten eerste omdat je in een schitterende omgeving ronddobbert en daar een beetje snorkelt en veel te veel foto’s maakt van de omliggende eilanden. Ten tweede omdat de overnachting op het onbewoonde eiland magisch was. Er gingen 2 locals mee die de lekkerste maaltijd tot nu toe klaar maakte. En daar hebben ze geen ovens, magnetrons, dure pannen en een kast vol kruiden voor nodig maar alleen een kampvuurtje. Ik vraag me af wat die gasten kunnen maken als ze in een uitgebreide keuken zouden staan.

’s nachts werd het compleet donker op het eiland waardoor je bizar veel sterren zag maar het mooiste is dat het plankton in het water oplicht als het beweegt. Langs de kust zag je dus allemaal fluoriserend plankton en als je in het water dook lichtte het ook op. Ik heb nog nooit in zo’n mooie omgeving gezwommen waar elke beweging werd begeleid door oplichtend water. Het zijn dit soort dingen dat reizen in Azië zo geweldig maakt. Die onverwachte maar schitterende dingen.

El Nido

Na Port Barton was het tijd om naar El Nido te gaan waar ze naast mooie stranden en rotsformaties hopelijk ook een ATM hadden want we kwamen al aardig zonder geld te zitten. In Sabang en Port Barton waren geen ATM’s en in Puerto Princessa deden de meeste het niet en besloten we heel verstandig de gok te nemen. We hadden gelukkig cash bij ons dat we konden wisselen maar dat begon ook een beetje op te raken. We vertrokken met de minivan naar El Nido. Dit kostten 600 Peso voor 5 uur. Het kan goedkoper als je met de lokale bus gaat maar ook duurder als je met de boot gaat. De lokale bus zagen we niet zo zitten en de boot hadden we al gedaan van Sabang naar Port Barton.

We deelde de bus met Israëliërs die het niet zo naar hun zin hadden in de Filipijnen. Toen ik vroeg waarom kreeg ik als antwoord; ‘there are so many beaches here and we are sick of beaches’. Ten eerste vind ik niet dat je daarover kan klagen maar ten tweede bestaat de Filipijnen uit ongeveer 7.000 eilanden. Dan is de kans dat je stranden tegen komt toch redelijk groot lijkt me? Ik ben er maar niet op ingegaan. Naast me zaten 2 oudere mannen uit Londen. Niet van die mannen die op zoek waren naar een pleziertje in de Filipijnen maar echte old school surfers. Super grappige heren!

Reggae in de bus

De rit naar El Nido was een interessante. De driver zag er uit als maximaal 10 jaar maar zo reed hij niet. Zoals de old school surfer naast mij zei; ‘he is driving like a 12 year old on cocain’. Nu heb ik zelf nooit een busje bestuurd met 8 inzittende onder invloed van cocaïne maar mocht je zelf een keer de kans krijgen zou ik er 2x over nadenken. Om zichzelf enig rustig te houden had de driver een reggae CD opgezet. Raoul en ik waren een beetje bang dat er te weinig nummers op stonden en halverwege over zou stappen naar hardrock of techno… Dan had de rit namelijk wel eens uit de hand kunnen lopen. Het was vrij intens.

Blut en looking for cash

Eenmaal in El Nido waren we zo goed als blut en redelijk moe. Raoul had z’n maaltijd aan de verkeerde kant geloosd en internet werkt nog steeds niet, wat wel lastig is als je een blog wil bijhouden. Het was niet de beste kennismaking met El Nido. Daarnaast is het hier behoorlijk druk en waren de locals niet zo vriendelijk als in Port Barton maar misschien kwam dat ook omdat wij niet op ons best waren. Er was hier gelukkig wel een ATM, waar ook stroom op stond. Helaas zat er geen geld in. En die wordt pas bijgevuld op zondag. Dat was dus wel een probleem omdat we dan onze hele route om zouden moeten gooien op zoek naar geld. Na veel rondvragen waren er 4 opties;

1. we wachten tot de ATM geld heeft
2. er was een winkeltje waar niemand de naam van wist waar je geld kon opnemen met je creditcard maar dit was niet erg betrouwbaar
3. Art Cafe waar je met je creditcard geld op kon nemen
4. naar een duikschool gaan (waar ze meestal we creditcard accepteren) en daar een PADI cursus boeken maar in plaats van onze PADI te halen het cash geld te krijgen.

Vooral de laatste vonden we zelf wel goed bedacht. 1 leek ons sowieso geen optie, bij 2 had hadden we beide niet zo’n heel goed gevoel, bij 3 zeiden ze dat ze geen cash hadden (wat wel bijzonder is aangezien heel El Nido met cash betaald omdat de ATM het niet doet) en bij 4 vonden ze ons plan niet zo goed als wij zelf vonden. Maar, ze vertelde ons wel dat er een benzine station was die tevens fungeerde als een soort duistere geldhandelaar. En wie vertrouwd dat nou niet? Bij het benzine station konden we wonder boven wonder tegen hele goede voorwaarde met m’n creditcard cash opnemen. Een hele goede tip dus voor wie in El Nido (of heel Palawan) zonder cash komt te zitten.

Mooi strand

Wij hebben gelijk genoeg cash opgenomen om de week door te komen en waarschijnlijk heeft de rest van alle toeristen nu een hekel aan ons. Iedereen is hier namelijk op zoek naar geld, sommige zelfs al 3 dagen. We kwamen 2 Nederlanders tegen die 20 minuten na ons ook bij het benzine station waren geweest maar weinig geluk hadden omdat al het cash al weg was. Met genoeg cash op zak konden we weer op pad en zijn we nog naar een mooi strandje geweest.

Al me al is Palawan bizar mooi en zijn de Filipino’s ontzettend vriendelijk. Palawan is wel minder ontwikkeld dan ik had gedacht met zandwegen als de belangrijkste wegen en nergens ATM’s. We gaan morgen voor een eiland tour en dan vertrekken we naar Coron Island waar een nieuw avontuur begint!