Sprinten

Raoul en ik begonnen een sprint marathon naar de gate. Uiteraard moesten we eerst 3 verdiepingen naar beneden (en roltrappen zijn LANGZAAM als je haast hebt!!) en met de metro naar de juiste gate. We stonden hijgend als paarden, als een soort straat racers, in de metro te wachten tot de deur open ging om onze race te vervolgen. De 3 roltrappen die we af waren gegaan moesten uiteraard ook weer omhoog. Het principe ‘leave no man behind’ kwam redelijk snel te vervallen toen Raoul (onze huisroker) achterop raakte in deze mega sprint. Uiteindelijk haalde we als laatste het vliegtuig. Dit was kantje board en we hebben duidelijk geen vrienden gemaakt met de rest van de passagiers die 30 minuten hebben gewacht op 2, naar zweet stinkende, Nederlanders die hijgend het vliegveld binnen kwamen.

Manilla

Uiteindelijk zijn we veilig in Manilla aangekomen. Wij dachten ‘even pinnen, naar het hotel, douchen en slapen’. Maar tot dusver ging deze reis niet echt volgens plan en ook dit plan liep niet zoals we hadden gedacht. Niet één ATM wilde ons geld geven, en dat terwijl we bereid waren redelijk wat uit te geven. Uiteindelijk was er een stoffige, oude ATM die stamde uit het stenen tijdperk die wonderbaarlijk mijn pinpas accepteerde en geld gaf. Onze rit naar het hotel was ongeveer 3 minuten, waar we €31 voor betaald hebben. We zijn duidelijk een oor aangenaaid maar a 36 uur reizen denk je blijkbaar niet meer zo helder.

De volgende dag vertrokken we naar Puerto Princessa, of Puerto Rico zoals wij het hardnekkig blijven noemen. Uiteraard vroeg ons bed uit, vroeg op het vliegveld, vroeg ingecheckt en ready to go. We wilden geen ongetrainde last-minute marathons meer op vliegvelden en gewoon chill reizen. Ook dat ging niet zoals we hadden gepland. Onze vlucht werd eerst vertraagd wegens technische problemen (fijn om te weten bij een budget airliner). En ze landen op Palawan niet later dan 17:00 uur omdat de landingsbaan niet is verlicht (altijd goed om te weten voordat je vertrekt). Een Aussie vertelde ons dat ze daarom vaak vluchten annuleren en de volgende dag opnieuw inplannen. Maar zo ver zou het bij ons niet komen werd ons verteld. Maar Azië blijft Azië en hier zeggen ze op alles YES, ook al begrijpen ze er niks van. Onze vlucht werd namelijk een half uur later toch geannuleerd.

Balen

Dat was wel flink k*t. Manilla is niet echt een chille stad en 2 dagen hier zagen we niet zitten. Helaas verander je er weinig aan en moesten we terug naar de balie om onze tassen op te pikken. Toen we hier een uur stonden en bijna aan de beurt waren zei de mevrouw van AirAsia; ‘jullie vlucht is toch niet geannuleerd en vertrekt over 5 minuten, RUN’.. nadat we dat nieuws even in lieten zinken dachten we; WTF is hier aan de hand?! Maar we hadden geen andere keus dan weer onze hardloop kunsten te vertonen en overal voor te dringen (waar Aziaten ook heel goed in zijn). Uiteraard weer als laatste in het vliegtuig, een hoop bozen blikken en niet helemaal zeker of we de juiste vlucht hadden. Of onze tassen ook zouden aankomen wisten we ook niet helemaal zeker. Maar we hebben Puerto Princessa wonderbaarlijk genoeg toch gehaald.

Puerto Princesa

We besloten niet in Puerto Princesa te blijven en gelijk in een minivan te stappen om naar Sabang te reizen. De plek waar je de Underground River kan zien. Na een enigszins vermoeiende reis kwamen we aan in Sabang wat na alles aanvoelde als een paradijs. Het is hier warm, er is een wit zandstrand, palmbomen, strandbars en super vriendelijke locals. Dit is waar ik voor naar de Filipijnen wilde. Ik heb ooit een keer gelezen dat Palawan het Hawaii van Azië is en ik begrijp nu waarom. Ik ben er pas een dag maar de natuur hier is zo ongelooflijk mooi. Je slaapt aan een strand met palmbomen en achter je beginnen gelijk de bergen met bossen en donkeren wolken op de top. Een bizar uitzicht. Als ik een minpunt moet noemen (en die zijn hier bijna niet) is het de intense hitte ’s nachts. Airco vinden wij beide niet chill en dus besloten we een kamer met fan te nemen. Die fan kon helaas alleen uit, of op standje orkaan kracht, waardoor je de volgende dag waarschijnlijk 4 hostels verderop wakker had geworden.

Underground River

De volgende dag gingen we naar de Underground River, een UNESCO site. En ze hebben hier een paar van ’s wereld grootste en diepste grotten. Garantie voor succes dus. Met een bootje door ondergrondse rivieren varen moet leuk zijn! Toen we vertrokken stond er bij de haven; ‘please do not wear clothes with bright colors. This might attract aggressive monkeys’. Dat ze je vervolgens fluoriserende oranje zwemvesten geven maakt blijkbaar niet zo veel uit… Hoe eng kunnen agressieve apen nu eenmaal zijn? 🙂

Uiteindelijk was dit een typische Aziatische tour, een van de grappigste die ik heb gehad. Onze tour guide had waarschijnlijk te lang in de grotten doorgebracht en te weinig zonlicht en zuurstof deden hem duidelijk geen goed. Ik heb zelden zo’n verstrooide maar grappige man meegemaakt. Volgens onze Engelse audiotour kwam het er op neer dat je absoluut geen geluid mocht maken in de grotten (in verband met de vleermuizen) en je mocht zeker geen rotsen en stalagmieten en stalactieten aanraken (in verband met afbrokkel gevaar). De gids heeft waarschijnlijk geen voldoende gehaald bij zijn cursus Engels want bij elke boot die we tegen kwamen riep hij ‘NI HAO!!’. Ongeacht of er Chinezen op de boot zaten of niet. En het feit dat je absoluut niks mocht aanraken nam hij ook niet al te serieus aangezien hij met z’n bootje overal tegen aan vaarde en vervolgens de theme song van Titanic begon te fluiten… het was een bijzondere man 🙂

Al met al is de Filipijnen tot nu toe super leuk! De mensen zijn ongekend aardig en proberen je niet overal te bedonderen qua prijs. Het weer is heerlijk en het land prachtig! Ik kijk uit naar de komende 3,5 week waarin we ongetwijfeld een hoop gaan zien.