We lieten jullie achter in Boquete in Panama, maar ondertussen zitten we in Puerto Viejo in Costa Rica en vertrekken we over zo’n 30 minuten naar Fortuna. We hebben niet stil gezeten en ik neem je graag mee naar een impressie van Bocas del Toro, en met name Bastimentos. Een prachtig eiland in Panama tegen de grens van Costa Rica.

Vroeg uit de veren

Zaterdag 3 maart moesten we vroeg uit de veren om en verlieten we de bergen en de jungle van Boquete voor de hagelwitte stranden van Bocas del Toro. En hoe mooi we Boquete ook vonden, we waren beiden wel toe aan witte zandstranden.

We vertrokken met de bus naar Almirante. Vanaf hier gaat de boot naar Bocas Town op Isla Colon, een van de drie eilanden van Bocas del Toro. De andere twee zijn Bastimentos en Solarte. Colon is het backpackers eiland, vergelijkbaar met Gili Trawangan in Indonesië, Bastimentos is het grootste eiland en Solarte degene met de minste accommodatie. Wij hadden een van de drie accommodaties geboekt op Solarte, maar die had precies een VIP Party Week, wat betekende dat de muziek tot in de late uurtjes door ging en we waarschijnlijk veel dronken medereizigers zouden ontmoeten. En daar hadden we juist even geen zin in 🙂 Het werd dus Bastimentos.

Overigens boekte wij de reis via Caribe Shuttle voor $30 p.p. Je kunt ook met de locale bus, maar dit duurt ten eerste veel langer en je reist via de grote steden. De minivan waar wij mee gingen reed dwars door de bergen (de ‘normale’ bus red dat niet) en het uitzicht onderweg was werkelijk schitterend.

Eyy man… welcome to the Caribbean

Bocas del Toro ligt in de Caraïben en dat merk je meteen. De gekleurde huisjes, de witte zandstranden, reggaemuziek uit de speakers en een laid-back sfeer. Dat is precies wat we zochten. Vanaf Bocas Town namen we voor $3 p.p gelijk de boot naar Bastimentos waar we sliepen in Coco Hill. Een hotel met twee huisjes hoog in de jungle uitkijkend op de zee en de jungle.

De eigenaresse had ons al verteld dat er geen wegen waren op Basti, zoals het eiland ook wel wordt genoemd. En met ‘geen wegen’ had ze geen woord te veel gezegd. Er was niks. Aangezien ons huisjes midden in de jungle lag zat er niks anders op dan om als een soort nieuwe aflevering van ‘Ter Land, Ter Zee en tot aan je Enkels in de Modder’, midden in de zon, met de backpack op je rug over modderpaadjes te balanceren.

Paradise by the jungle night

Maar… hoe harder je er voor moet werken, hoe groter de beloning. Het huisje lag echt op een schitterende plek en daarnaast was de kamer ongelooflijk. We zaten echt tussen de bossen met uitzicht op zee. Er zaten geen deuren in de ‘achterkant’ van het huisje, alleen een grote schuifui met gaas. Zodra we ’s avonds het licht uit deden, keken we vanuit ons bed zo op de jungle. Het gaas in de deur zorgen helaas wel voor een regelrechte ‘muggen genocide‘, maar dat mocht de pret (voor ons) zeker niet drukken. Zie ons uitzicht!!

Tijd voor het strand

Er zijn op Bastimentos een aantal bekende stranden. Wizard Beach is er een van en die lag op loopafstand van ons hotel. Het pas was prima te doen volgens de eigenaresse. Het was inderdaad prima te doen… als je net 4 jaar Olympische training achter de rug hebt voor de 160 kilometer triatlon met hindernissen. Holos de fuckos, dat was een pittige klim 🙂 Het strand was, mede door het niet al te beste weer, niet super. Het hoogtepunt van de dag was dat we een luiaard + baby hebben gezien!

De volgende dag besloten we naar Red Frog Beach te gaan. Volgens iedereen hét strand van het eiland. Voor het strand betaal je $5 entree omdat het prive terrein is, maar we begrepen ook wel waarom Red Frog Beach hét strand is. Echt en plaatje! Naast Red Frog Beach lagen nog Turtle Beach en Polo Beach en vooral Polo Beach moest volgens de locals nóg mooier zijn dan Red Frog Beach. Het was alleen wel een uur lopen. Aangezien ik al meer dan 10 minuten stil had gezeten werd arme Emma weer van d’r handdoek gesleept om richting Polo Beach te wandelen.

Slim als we waren deden we dit rond 15:00 nadat de ergste hitte een beetje voorbij was. Ik had de naam Red Frog Beach na 30 minuten zonnen namelijk al kunnen veranderen in Red Boy Beach. In tegenstelling tot Emma overigens. Dat is net een kameleon. Vijf minuten in de zon en Emma veranderd in een soort wandelende vlammenwerper. Ik noem Emma ook Miss Tempura.

Polo Beach it is

Polo Beach was een uurtje lopen over goed onderhouden paden, die ze op dit deel van het eiland dus wel hebben. Enige nadeel was dat wij die paden pas op de terugweg hadden gevonden waardoor we de heenweg als een soort Bear Grylls Ultimate Survival met en halve fles water op onze slippers dwars door de jungle trokken. Als ik hier geen malaria, dengue, cholera of buiktyfus heb opgelopen kan ik voortaan muggen eten als ontbijt.

Polo Beach was de wandeling wel meer dan waard. Wat een schitterend strand! Echt een van de mooiste die ik heb gezien. Picture Perfect en ook nog eens nagenoeg verlaten. Waarschijnlijk omdat iedereen dacht; ‘ik ga geen uur door de jungle lopen net als die wouze bleekscheet daar‘.

Maar daardoor hadden wij dit hele strand voor onszelf! Echt een paradijs!

Alle credits naar Coco Hill

Die avond besloten we bij het hotel te eten. De eigenaresse, Michelle, was namelijk een oud chefkok uit Australië en kookte alles vegetarisch met ingrediënten uit haar eigen tuin. Je kan Emma niet gelukkiger maken met warm weer, een strand en lekker eten.

Haar man, Michael, kwam uit Georgië en wat hij deed weet ik niet precies, maar ik gok dat Panama geen uitleveringsverdrag met Georgië heeft 🙂 Beide waren overigens twee van de aardigste mensen die ik ooit hebt ontmoet. Als er meer van zulke lieve, behulpzame en vriendelijke mensen zouden zijn zou de wereld er een stuk beter uit zien. Michelle had 7 jaar geleden een stuk grond gekocht en het hele restaurant, 3 huisjes (incl. die van hun zelf) en een soort chill-plek helemaal zelf vanaf de grond af aan opgebouwd. Echt bewonderenswaardig!

Afvalverwerking op z’n Panamees

Michelle vertelde ook dat de locals, op aanraden van de buitenlanders, pas sinds kort afval scheiden en verzamelen. Dat valt ook meteen op want Bastimentos is super schoon vergeleken met eilanden in Thailand of stranden in Vietnam. Het systeem erachter is dat schoolkinderen een dag in de week na schooltijd bepaalde delen van het eiland opruimen. In ruil daarvoor krijgen ze een emmertje met daarin snoepjes. Die snoepjes zitten verpakt in plastic… die ze vervolgens zelf in zee dumpen. Ze zorgen in ieder geval voor continuïteit in hun snoepvoorziening.

Michelle vertelde ook dat je als buitenlander een check moet ondergaan als je een restaurant wil openen in Panama. Geen financiële check, geen check of je de juist papieren hebt en ook geen check op een crimineel verleden. Nee, je krijgt een gehele, met nadruk op gehele, bodycheck en je wordt gekeurd door de tandarts… In theorie zou een seriemoordenaar, zonder een euro op de bank met geen enkele opleiding een restaurant kunnen openen, maar een miljonair die Cum laude is afgestudeerd aan de Universiteit met een gaatje in zijn kies niet… Best bijzonder 🙂

Starfish Beach is mooi, maar ook redelijk toeristisch. Wij besloten daarom terug te lopen naar onderstaande strand. Iets beter vonden wij 🙂

Het leven op Bocas

Het mooie van reizen is het leven dat je ervaart aan de andere kant van de wereld. Natuurlijk zijn de hagelwitte stranden en 30 graden niet verkeerd, maar het mooie van reizen is het ontdekken van nieuwe culturen, zoals hier op Bocas del Toro.

Je ziet hoe mensen leven, hoe ze met elkaar om gaan, hoe ze met jou om gaan, hoe ze praten, wat ze eten, hoe ze naar hun werk gaan of wat voor werk ze überhaupt doen. Het is als een nieuw huis. Elke kamer heeft iets nieuws. Je ziet dingen die je niet kent, je hoort dingen die je nooit hebt gehoord en ruikt dingen die je niet kan plaatsen. Zo is het ook met het reizen naar nieuwe landen.

Ook op Bocas dus. Voor de mensen hier is het heel normaal, maar alles wat we zien is voor ons nieuw. Zo zag ik een lokale juffrouw die de schoolkinderen naar school bracht in een boot. Het duurde al 30 minuten voordat ze überhaupt het touw los had (het gat hier allemaal zo chill haha), maar vervolgens stapte ze samen met de kinderen in een boot waarvan ik niet zeker wist of die zou blijven drijven. Achter de boot hing een 130PK zware motor… en ik ben er vrij zeker van dat de juf geen vaarbewijs had, of kon zwemmen 🙂

Alles kan, alles mag, zo lang het maar met een glimlach gaat. Dat is het motto op Bocas.. een prima motto denk ik zo!

Van Panama naar Costa Rica

Helaas was het tijd om Bastimentos en Bocas del Toro achter ons te laten om onze reis te vervolgen naar Puerto Viejo in Costa Rica. Voor $30 werden we van Bocas bij ons hotel in Puerto Viejo afgezet. De grensovergang was vrij eenvoudig en zonder problemen stonden we ineens in Costa Rica. Een nieuw land, een nieuw avontuur.

Puerto Viejo een plaatsje aan het strand, zo’n 60 kilometer verder dan Bocas. Het is vrij toeristisch. Een beetje het Phuket van Costa Rica. Niet echt ons ding, maar wel lekker om even in te komen in Costa Rica.

Het leven is hier gelijk al een stuk anders. Het is duurder, (nóg) duurder dan Panama 🙂 en de locals spreken meer Engels. Vandaag verlaten we Puerto Viejo al weer omdat we naar Fortuna reizen om de Arenal vulkaan en Monteverde te bezoeken. Daarna is het al weer tijd voor Nicaragua waar we beide heel erg naar uit kijken!

Keep you posted!