Salento was onze laatste stop in Colombia. Na 3,5 week werd het tijd om Colombia achter ons te laten en onze weg te vervolgen naar Ecuador. En dat vond ik best jammer want onze tijd in Colombia was meer dan geweldig. We hebben zo veel gezien, zo veel mensen leren kennen en zo veel meegemaakt! Ik had er nog makkelijk 3,5 week kunnen blijven.

Ecuador it is

Van Salento naar Quito, de hoofdstad van Ecuador, zou met de bus ongeveer 20 uur duren. De locals vertelde dat het niet helemaal veilig was, zeker de nachtbussen niet. Die worden wel eens tegengehouden, waarbij iedereen zijn/haar spullen mag inleveren. En dat is niet bij de douanebeambte. Daarnaast zagen we dat een vlucht van 4 uur bijna net zo duur was. Makkelijke keuze dus.

We moesten wel eerst van Salento naar Pereira, richting naar het ‘vliegveld’. Met de bus vertrokken we naar busstation van Pereira waar we in een taxi stapte richting het vliegveld. Wij schatte de taxichauffeur tussen de 60 en de schijndood. En zo reed hij ook. Rood licht zag hij niet, of hij gaf er niet om. Gelukkig kwamen we wel heel aan op het vliegveld.

Quito; gespreid bedje

Na twee goede vluchten (we moesten eerste naar Bogota) kwamen we aan in Quito. Het werd meteen duidelijk dat Ecuador in niets op Colombia lijkt. Vanuit de lucht zag ik een prachtig landschap voorbij schuiven. Gigantische bergen werden afgewisseld met rivieren, diepe kloven en valleien. Het vliegveld was moderner ingericht dan Schiphol en iedereen spreekt hier Engels en de wegen zijn hier werkelijk futuristisch mooi. Ecuador heeft zijn zaakjes goed voor elkaar.

Met de taxi vertrokken we naar de wijk La Mariscal, waar ons hotel lag. We weten gelijk waar de goede wegen vandaan komen want van het bedrag dat we voor de taxi betaalde konden we in Colombia 4 vluchten boeken.

San Rafael Falls

Aangezien maar een week in Ecuador hadden besloten we in Quito te blijven en vanuit Quito de dingen te doen die we wilde zien. Nu hadden we een klein rekenfoutje gemaakt met de San Rafael Falls. Dit zijn met 150 meter hoogte de grootste watervallen van Ecuador dus die wilde we wel graag zien. Enige probleem was dat d de waterval op 5 uur heen en 5 uur terug rijden lag. Niet echt in de buurt dus. Maar, we zijn op reis, dus waarom niet 🙂

Op naar de San Rafael Falls dus. Dat bleek nog iets lastiger dan gedacht. Niemand in Ecuador kende de watervallen. Ze hadden werkelijk geen idee. Stel je voor dat je in Canada vraagt hoe je bij de Niagara Waterfalls komt en mensen zeggen; ‘The what? The Niagara Waterfalls? Never heard of that before mate’. Gelukkig zijn er ervaren reizigers en hebben we zelf onze weg gevonden. We moesten de bus nemen richting de meest oostelijke plek en aan de chauffeur vragen of hij ons een seintje wilde geven bij de San Rafael Falls. Zo makkelijk is het dus.

Het busstation lijkt hier meer op een winkelcentrum

De slaapplek van één van de chauffeurs

Bus crisis

De busreis verliep prima. We hadden prima plekken en we reden door een adembenemend landschap richting de Amazone. Heel veel beter kon het niet worden. En zodra je dat gaat denken gebeuren er altijd dingen waarvan je denkt; ‘dit moet in het blog’. De wegen in de bergen zijn hier nogal smal, en in dit geval was het ook de enige weg naar onze bestemming.

Dat betekent dat iedereen hier rijdt. Auto’s brommers, vrachtwagens, bussen, fietsers, paarden, bulldozers.. echt alles komt voorbij. Als een bus (zoals die van ons) een S-bocht moet nemen moet die vaak uitwijken. Dat is geen probleem als er een paard of auto aan komt. Als er een roadtruck aan komt wordt het al een ander verhaal. Omhooggaand verkeer heeft altijd voorrand, en wij gingen naar beneden. Conclusie; onze bus moest uitwijken. Dat deed de chauffeur iets te veel en voor we het wisten voelde we de bus zo de greppel in glijden om vervolgens met twee wielen in de lucht tegen de kant aan te kantelen. Ohh.. dat werden mooie foto’s 🙂

Na heel wat hout en stenen sjouwen en een legertruck die toevallig voorbij kwam rijden kwam de bus eindelijk uit de greppel en konden we onze weg vervolgen. Op de terugweg reden we in het donker, en aan de andere kant van de weg (lees; langs het ravijn). En wetende dat dit kan gebeuren maakt de busreis in het donker niet echt relaxter.

Daar sta je dan… in de greppel

Het gaat nooit heel erg georganiseerd

Grotere crisis; mist!

Na 4,5 uur rijden, een bus uitgraven en heel erg veel regen werden we aan het randje van de Amazone eindelijk de bus uit gestuurd. Ik moet zeggen dat het niet helemaal aan de verwachtingen voldeed. Er was niemand te bekennen, het regende pijpenstelen (we hadden een poncho én paraplu nodig) en het zag er niet meteen uit alsof we bij de grootste waterval van Ecuador waren aangekomen.

Maar vlak voor we de bus uitgingen gebaarde de buschauffeur nog heel driftig dat we vooral dat verlaten paadje in moesten lopen. En wat doe je als in de Amazone staat, geen idee hebt waar je heen moet? Juist, een verlaten bospaadje inlopen op aanwijzingen van een vreemde buschauffeur die zojuist bijna 50 mensen een ravijn in reed. Altijd een goed idee.

Eindelijk naar de waterval

Na 20 minuten lopen kwamen we wonder boven wonder aan bij een soort receptie. En ik moet zeggen dat ik nog nooit zo blij ben geweest om twee mensen te zien. De beste mevrouw van de receptie zag ons al 500 meter van te voren aankomen. Het had net zo’n budget actie-film kunnen zijn. Twee toeristen, gekleed in een poncho en paraplu die door de stromende regen op zoek waren naar de San Rafael Falls. Toen we ons helemaal doorweekt melde bij het raampje zei de vrouw; ‘Oh the waterfall? No I thnik you can not see it because of the rain and fog’. Dat is niet hetgeen dat je wilt horen als je zojuist 4,5 uur in de bus hebt gezeten die je ook nog hebt moeten uitgraven. Dus… ondanks het advies om niet het bospaadje te volgen naar de waterval deden we het toch.

En moet DIT ?  als resultaat!

We waren de enige mensen in deze adembenemende omgeving

De San Rafael Falls zijn echt een aanrader!

Aapies kijken in Quito

De volgende dag besloten we niet naar Mindo te gaan, maar naar de dierentuin. We hebben de afgelopen 4 weken behoorlijk hard doorgereisd en alles gezien wat we wilde zien, maar voor Mindo hadden we weer 5 uur in de bus moeten zitten.

De dag begon met een heerlijk ontbijtje inclusief koffie. Nu kwamen we net uit het land waar koffie een van de belangrijkste export producten is, dat andere export product gebruik je vaak ’s avonds i.p.v ’s ochtends. Wij dachten, Ecuador… Colombia… ligt vlak bij elkaar. Die koffie moet lekker zijn. Dat was niet helemaal het geval. Deze koffie was zo zwart als de nacht, dikker dan yoghurt en de suiker bleef bijna drijven. Raoul heeft toch elke dag netjes zijn koffie opgedronken. Als je zijn slokdarm uitwringt kun je de inhoud gebruiken om de complete A4 opnieuw te asfalteren.

Toch een tamme toekan

We hadden helaas geen tijd voor de Galapagos eilanden, maar deze dierentuin was ook leuk. Het lag op een heuvel in de stad waardoor je niet alleen dieren kon kijken, maar ook nog eens een mooi uitzicht had. Wat het hoogtepunt van de dag had moeten worden waren de Toekans! Die hadden ze hier namelijk ook. Aangezien we de Tamme Toekan in Colombia hadden gemist was dit onze tweede kans. Vooraf kregen we uitgelegd dat de Toekan familie is van de specht. Dat heb ik nooit geweten. Vrij beangstigend ook. Als ik zie wat een specht met zijn snavel kan. Een toekan heeft nog een grotere snavel. Die tikt zo de fundering onder je huis vandaan.

Eenmaal bij het Toekanverblijf bleek ook deze toekan er weinig zin in te hebben. Wij hebben hem namelijk niet gezien. Geen toekan waar je makkelijk naar toe kan.. om er maar even een flauw woordgrapje uit te gooien. Wat we wel gezien hebben is leeuwen, puma’s, condors (en die zijn groot!), een uit de kluiten gewassen fret met ADHD en heel veel parende reuzenschildpadden.

Ooit wel eens parende reuzenschildpadden gezien?!

Big spenders in Otavalo

Na onze relaxte dag in de dierentuin vertrokken we de volgende dag naar Otavalo. Een dorp in het noorden dat bekend staat om zijn markt en indrukwekkende meren. We konden deze tour boeken in Quioto voor $60 per persoon. Quito is sowieso vreselijk duur. Een biertje kost hier minimaal $4 en voor eten ben je p.p makkelijk $20 kwijt. Dat was wel even wennen na Colombia. Wij besloten met de lokale bus te gaan. Voor 2 personen waren we voor de hele reis $5,25 kwijt. Dat zijn betere prijzen dan $120 met een georganiseerde reis.

De weg naar Otavalo was er wederom eentje om in te lijsten. Als dat zou kunnen met busritten. Overal om je heen zie je bergen en bergtoppen die zijn bedekt met weilanden, grasvelden stukken bos of oude huisjes. Sommige bergen zijn zelfs bedenkt met sneeuw. En wat het meest opvalt hier in Ecuador; iedereen zegt je gedag. Echt iedereen. Jong, oud, man of vrouw.. ze lachen allemaal.

Spend those dollars

Eenmaal in Otavalo zijn we direct op zoek gegaan naar de markt om souvenirs in te slaan voor het thuisfront. Ik dacht; ‘ik ben met Raoul, dat wordt ergens een kleedje en we’re good to go’. I couldn’t be more wrong. Ik probeer op reis altijd iets mee te nemen voor in huis. Je huis inrichting met spullen die je overal ter wereld hebt gevonden creëert een beetje het reisgevoel thuis. Op deze markt hadden we alles kunnen kopen. De marketingstrategie die ze hier toepassen wil ik ook wel eens leren. Kleden, poncho’s, sieraden, hoeden, dromenvangers, houtwerk of tassen.. je kon hier alles kopen!

Voor we het wisten hadden we een tweede keer gepint en vertrokken we als twee pakezels richting het kratermeer. Een meer waar helemaal niemand liep! Echt onbegrijpelijk. Bij de San Rafael Falls waren we de enige en hier weer. En in Nederland zou dit echt DE highlight van het land zijn. Hier, in dit ongekend prachtige land, is het ‘one of those things’. Check de foto en oordeel zelf 🙂

Shopping spree 

Het Cuicohca Meer in Otavalo 

Time to say goodbye

Donderdag 6 april. Onze laatste complete dag in Quito. Die zouden we doorbrengen door het oude centrum van Quito te ontdekken. En Quito blijkt een van de mooiste steden te zijn waar ik ooit ben geweest. Het centrum van Quito staat ook op de UNESCO Werelderfgoedlijst en staat aangegeven als een van de mooiste steden in Zuid-Amerika. En daar is zeker niks aan gelogen. Wat een stad!

Het centrum staat vol met oude gebouwen, gigantische kerken, gekleurde huisjes en smalle straatjes met cafeetjes en restaurantjes. Ik had niet verwacht dit in Quito te vinden. Aan de andere kant; Quito is 70 kilometer (!) lang en 4 kilometer breed dus je hebt nogal wat ruimte om te ontdekken. We zijn maar een dag in het oude centrum geweest, maar je zou hier makkelijk een week kunnen blijven om al de bijzondere architectuur te bewonderen.

Ik heb het niet zo heel erg op kerken maar we hebben nog de Basilica del Voto Nacional bezocht. Een behoorlijk indrukwekkende kerk. We hebben zelfs de torens beklommen en over het dak gelopen. En dat allemaal voor een paar foto’s 😉

De Basilica del Voto Nacional

Het uitzicht vanaf de kerk

Kleurrijke straatjes in Quito

De TelefériQo naar het viewpoint

Dezelfde dag zijn we met de TeleferiQo naar het viewpoint gegaan. We hoorde één ding van iedereen; voor een spectaculair uitzicht over het bergachtig landschap van Quito ga je naar de TeleferiQo. Deze kabelbaan neemt je mee naar Volcán Pichincha op de top van de Cruz Loma. En ze hadden wederom niks gelogen over het uitzicht. Ik heb in Ecuador tot nu toe dingen gezien die met geen 100 foto’s uit te leggen zijn.

Wat wel iets beter had gekunt was onze voorbereiding. Volcán Pichincha ligt namelijk op 4.100 meter hoogte, en dat is best koud in je korte broek en t-shirt. We kwamen aan bij de kabelbaar waar we iedereen zagen lopen in dikke truien, lange broeken, bergschoenen en soms zelfs handschoenen. We hadden direct al het gevoel dat we lichtelijk underdressed waren. Toen we de kabelbaan in gingen zei de medewerker ook; ‘ohh very cold up there’. Wij zeiden nog heel stoer dat we uit Nederland kwamen en wel wat kou gewend waren om bovenaan uit te stappen en direct te bevriezen. Ik heb het nog nooit zo koud gehad op vakantie!

Maar, het was het allemaal waard! Het uitzocht was fenomenaal en daarnaast hebben we nog met een lama geknuffeld op 4.100 meter hoogte 🙂 Dat kan niet iedereen zeggen.

That’s it!

Zuid Amerika was een geweldig avontuur! Ecuador ga ik zeker nog een bezoeken aangezien we maar een klein deel gezien hebben. Al met al zijn deze 4 weken zo voorbij gevlogen. We hebben zo veel gezien, zo veel gedaan en zo veel mensen leren kennen. Het was wederom een reis om nooit te vergeten in twee bijzondere landen. Untill next time 🙂

Het uitzicht vanaf Volcán Pichincha