Buenos dias amigo’s! We zijn ondertussen alweer een paar dagen onderweg in Colombia. Tijd voor een kleine update.

De vlucht verliep prima. Raoul werd vergezeld door een vriendelijke Colombiaanse vrouw die graag haar levensverhaal wilde delen. In het Spaans. En Raoul komt niet verder dan Ola en buenos dias. Maar met handen en voeten kom je een heel eind.

3 films en een aantal Big Bang Theory series later kwamen we aan in Bogota. De weersvoorspelling gaf 13 graden en regen aan. De regen klopte helaas, maar gelukkig was het wel warmer dan verwacht. We werden vriendelijk onthaald door Fernando die ons naar het hostel bracht. De eigenaar van het hostel heette ook Fernando, zo lijken ze allemaal te heten hier. Mijn naam werd vakkundig omgeturnd naar Teach aangezien Ties niet heel internationaal is.

Tijd om de stad te ontdekken

Na een douche wilde we nog even wat eten. We waren van te voren al gewaarschuwd over de veiligheid in Bogota. Nu vind ik dat je dat altijd zelf moet ervaren omdat er snel negatieve verhalen de wereld in geslingerd worden. Toen we aan Fernando (de eigenaar) vroegen of het veilig was zei hij; yes completly safe… during the day’. At night some people carry a knife so be careful’. Met deze geruststellende woorden liepen we de straat op terwijl achter ons het hostel op een slot werd gedaan waar de gemiddelde gevangenis in Nederland jaloers op zou zijn.

Kleine tip; Spaans spreken in niet per sé noodzakelijk maar wel handig.

De derde local die we ontmoette was een dakloze die om kleingeld vroeg. ‘No tengo dinero’ was die avond de meeste gebruikte zin. We gaven hem wel een sigaret wat natuurlijk niet al te slim is aangezien we de rest van de avond achtervolgd werden door nicotineverslaafde daklozen. We besloten het eerste restaurant in te lopen op zoek naar eten. We werden bediend door een ober met tatoeages die bij een bendelid niet zouden misstaan. Dat deed echter niks af aan het eten want dat was meer dan goed. En ook al was het niet te eten hadden we dat waarschijnlijk niet durven zeggen tegen de ober 😉 . Op de terugweg heeft Raoul nog wat nicotineverslaafde dakloze gesponsord.

Fietsend door de stad

De volgende morgen begon met de woorden; ‘hello guys, I need to talk to you. We have a little problem’. Je hoeft geen geleerde te zijn om te begrijpen dat dat geen goed nieuws is. Onze kamer bleek dubbel geboekt. Het kwam er op neer dat we onze spullen moesten pakken. Het liefst zo snel mogelijk. Maar ik moet eerlijk zeggen dat de mensen hier ontzettend vriendelijk en behulpzaam zijn. Binnen 10 minuten waren we ingecheckt in een ander hostel 30 meter verder.

Fietstour

De middag ging een stuk beter. We besloten namelijk een fietstour door Bogota te boeken. Het regende pijpenstelen, maar dat mocht de pret niet drukken. Met onze gids, drie Spanjaarden en gewapend met fluoresceerde poncho’s was het tijd om de stad te ontdekken. En ondanks de regen was het heel erg leuk. De meeste credits moeten we geven aan de gids. Geloof het of niet; ook Fernando. Ik heb weinig gidsen meegemaakt die zo passievol en oprecht blij zijn met de groep en hun werk. Zijn enthousiasme en humor maakte de tour echt een succes. We begonnen de tour op een lokale markt. Hier mochten we fruit proeven waar ik nog nooit van had gehoord, laat staan had gezien of gegeten.

Jeu de Boules met explosieven

Daarna was het tijd voor een typisch Colombiaans spel; tejo. Of, zoals wij het noemde, Jeu de Boule met explosieven. Een kleine speluitleg. Ten eerste; je mocht het spel niet nuchter spelen. Dat zou bij elk spel de basisregel moeten zijn. Elke speler heeft een kleine kogel/werpdisk die hij of zij 10 meter verder in een muur met klei moet gooien. In die klei was een cirkel gemaakt met explosieve steentjes. Gooide je in de cirkel kreeg je 4 punten. De disk die het dichtst bij de cirkel kwam kreeg 1 punt. So far, so good. Wat Fernando niet vertelde was dat de steentjes waarmee de cirkel was gemaakt ontplofte zodra je disk hier op landde.

Met een biertje in de hand gooide de speleigenaar als eerste. Hij wierp uiteraard precies op een van de steentjes waardoor de hele boel ontplofte. Laat ik het zo zeggen; mensen met een hartaandoening kunnen dit spel beter overslaan. En uiteraard waren er meerdere groepen bezig waardoor tejo meer leek op een warzone. Een van de Spanjaarden schrok elke keer zo erg dat ze haar disk met mach 4 tegen de muur gooide in plaats van in de klei.

Koffie en graffiti

Na het biertje begon onze blaas enigszins tegen te stribbelen. Toen we aan de gids vroegen waar we konden plassen zei hij; ‘against the blue wall’. Een ruim begrip aangezien de hele zaal blauw was. Met onze broek op de hielen vervuilde we bijna de wedstrijdbaan totdat de gids vertelde dat de WC ook een blauwe muur had.

De tour ging verder in de koffiefabriek. Een product waar de Colombianen erg trots op zijn. Tijdens het ontbijt is er ook alleen koffie te krijgen. Een prima verkoopstrategie aangezien ik in de laatste 4 dagen meer koffie op heb dan de afgelopen 10 jaar. Ik heb zo veel cafeïne in m’n lijf dat ik geluid kan zien. Volgens mij heb ik 3x de normale afstand van de fietstour afgelegd.
Bogota heeft ook veel graffiti, gemaakt door bekende kunstenaars. Achter elk stuk zit een mooi verhaal over de geschiedenis en huidige situatie van het land. We hebben in Georgetown in Maleisië een hoop graffiti gezien, maar Bogota gaat hierin nog een stuk verder.

Al met al is de fietstour (Bogotravel) zeker de moeite waard. Je leert een hele hoop over de stad. Verder hebben we nog Plaza Bolivar bezocht, het bekendste plein in Bogota.

Mount Monseratte

De volgende dag zijn we met de kabelbaan Mount Monseratte opgegaan. Het weer was al een stuk beter en op 3.100 meter hoogte hadden we een schitterend uitzicht op de stad. Je merkt goed dat je op hoogte zit. Ten eerste omdat de lucht ijler is. Na 3 treden te hebben beklommen weet je gelijk hoe de gemiddelde bejaarde zich voelt. Daarnaast is de zon hier iets feller, ook als de zon niet heel fel schijnt 🙂 Resultaat; 2 blonde Nederlanders met een rood aangelopen gezicht. En dat kwam niet door de ijle lucht.

In de avond vlogen we naar Cartagena in het noorden. Een kustplaats waar het mooie weer ons opwachten. Aangezien we ’s avonds aankwamen hadden we een hostel aan het strand geboekt zodat we niet midden in de nacht over straat hoefde. Iets wat hier afgeraden wordt. We vlogen met Viva Colombia, een budget airliner die de nadruk op budget legt met een bizar slechte service en extra kosten die nergens worden toegelicht.

Toen we de bagage gingen halen bleek ik ineens een gratis snelbinder te hebben gekregen. Deze hadden ze vakkundig om m’n tas heen gebonden zonder verdere uitleg. Maar zo lang ik geen gratis witte poeder in m’n tas vind, gaat alles prima 🙂

Het hostel ligt 8 kilometer uit de stad en dat was meteen te merken. Het ligt in een wijk waar ik normaal niet zou komen. In de clip van Gangster Paradise had deze wijk niet misstaan. Daarnaast blijkt ’10 meter from the beach’ (volgens de site) een vrij algemene vertaling aangezien we geen strand hebben gezien. Verder stond er om het hele hostel stond een stenen muur voorzien van prikkeldraad en een stalen deur waar een bank blij mee zou zijn. Bij binnenkomst kwam er gelijk een pitbull naar m’n nek gevlogen die volgens de eigenaar ‘vriendelijke, maar enigszins vals’ is. Alle ingrediënten voor een warm welkom.

Morgen gaan we Cartagena bezoeken. Zeer benieuwd wat dat ons gaat brengen! 🙂