Er is een week voorbij sinds het laatste verhaal, maar het voelt als een maand. We zijn ondertussen 3.500 kilometer verder en hebben weer een hoop gedaan.

Internet

Het heeft even geduurd voordat we ons nieuwe verhaal konden uploaden. Het is al sinds vrijdag klaar, maar hebben vandaag pas geschikt internet. Rondom Drakensbergen, en ook in andere delen, wordt een paar uur per dag het stroom afgesloten door Eskom. De Zuid-Afrikaanse stroomleverancier. Dat doen ze omdat ze de stroomtoevoer niet aankunnen.

Daarnaast heeft het weer hier een sterke invloed op de WiFi, die zo traag is dat het sneller had geweest om dit verhaal 100x uit te printen en een postduif naar Nederland te sturen. Maar goed…. hierbij dus toch het eerste verhaal!

Ons hotel in Underberg

Serieuze road trip

Vanuit Hazyview vertrokken we naar St. Lucia aan de oostkust om hier Hluhluwe National Park te bezoeken. Een serieuze road trip van zo’n 8 uur, maar geen straf aangezien de omgeving hier zo ontzettend mooi is.

De omgeving is zo weids, je kunt zo ver kijken als je oog het toelaat. Dat is bij sommige tegenliggers op de snelweg overigens niet zo heel ver. Het liefst zouden we overal stoppen, maar dan zou deze road trip nog minimaal 4 maanden duren.

Na een mooie, maar enigszins vermoeiende trip kwamen we aan in St. Lucia. Geen hele bijzondere plek overigens. Meer een plek waar vooral veel rijke mensen hun kleine piemel willen compenseren door over de boulevard te rijden met hun grote auto’s en boten.

Een van de velen uitzichten onderweg

Het stadje ligt wel aan de kust in het iSimangaliso Wetland Park dus het is zeker geen slechte omgeving om te verblijven. Daarnaast is dit de eerste plek waar we ’s avonds ergens wat konden drinken in een gezellige straat. De volgende dan besloten we daarom een relaxte dan aan het strand in te plannen om vooral zo min mogelijk te doen.>

Van de straat geregend in Hluhluwe

De volgende dag stond Hluhluwe NP op het programma. Een mooi national park dat veel kleiner is dan Kruger, maar qua omgeving door velen hoger wordt ingeschat dan Kruger. Daarnaast is de kans om de Big 5 te spotten hier ook behoorlijk groot.

Aangezien we in Kruger al een safari hadden gedaan besloten we hier zelf te rijden. Dat is eerlijk gezegd ook leuker. Het weer was helaas wat slechter en onderweg zagen we letterlijk de bui al hangen. Het heeft de hele dag behoorlijk hard geregend waardoor leeuwen en luipaarden spotten er niet in zat.

Toch is dit alsnog een schitterend park. Met zonnig weer moet het hier helemaal indrukwekkend zijn. Het leuke is dat je hier ook kunt picknicken. Tussen de herten… en leeuwen en luipaarden (maar goed, no risk no glory!).  We hebben wel weer olifanten, buffalo’s, giraffen, neushoorns, apen en veel zebra’s gezien dus het was zeker geen slechte dag!

Zelfs in de regen is het mooi

Vriendelijke reus

Tussen de dieren

Op naar Drakensbergen

Aangezien er in St. Lucia verder niet heel veel te beleven viel, besloten we de volgende dag naar Northern Drakensbergen te vertrekken. Een plek bij de grens van Lesotho. Het stond in eerste instantie niet eens op ons lijstje, maar een Duits koppel vertelde ons dat we hier absoluut heen moesten gaan. En als de Duitsers het zeggen…

Het bleek een goede tip, want dit is een van de mooiste plekken die ik ooit heb gezien. De weg er naar toe is al onbeschrijfelijk. Elke keer als je denkt dat het uitzicht niet mooier kan, wordt het nog zo veel beter. Helaas werd het weer ook steeds slechter.

Onderweg

Wonderen bestaan

Met nog een uurtje rijden was de lucht zo zwart als inkt. We moesten de koplampen aan zetten om iets te zien en daarnaast regende het zo hard dat de auto bijna op steeg door de snelheid van de ruitenwissers.

Maar wondere bestaan! En wel in Drakensbergen. Toen we de bergpas met zwarte wolken voorbij waren, kwamen we in een soort sprookjesland terecht. Een totaal andere wereld met strak blauwe lucht, bergen in bizarre vormen, graslandschappen zo ver je kunt kijken, stromende riviertjes en een uitzicht zo ver je kunt kijken.

Ik denk nog steeds dat die zwarte wolken een zwart gat was waar we doorheen zijn gereden en dus in een totaal andere dimensie terecht zijn gekomen. Drakensbergen is sprookjesachtig mooi, niet uit deze wereld. Ik ben er ook zeker van dat hier elfjes leven.

Zelfs de nacht is mooi

We sliepen in Amphitheater Backpackers, een van de mooist gelegen hostels ter wereld. Dat kan niet anders. Je slaapt in de middle of nowhere met uitzicht op het ‘Amphitheater’ in Drakensberg. Een groep bergen die uit de grond lijken te komen als een rij gigantische muren.

’s avonds is het hier pikkedonker, lig je op het grasveld, hoor je niks anders dan de natuur terwijl er boven je een sterrenhemel ontvouwt die ik nog nooit gezien heb. Normaal zie je veel sterren in het donker, maar hier zagen we de ‘mist’ van sterren van de Melkweg.

Op zulke momenten baal ik er altijd van dat ik geen professioneel fotograaf ben.

Het kan nog mooier

De volende dag besloten we een tour te boeken naar The Sentinel. Met 3.050 meter de hoogste piek in de regio. Vanaf hier weet ik niet eens waar en hoe ik moet beginnen met omschrijven wat we die dag hebben gezien.

Nieuw-Zeeland stond/staat bij mij nog altijd op #1 als ‘mooiste land ter wereld’, maar ik moet zeggen dat Zuid-Afrika snel dichterbij komt. Wát een schitterende uitzichten heb je hier. Totaal anders dan de rest van het land, maar zo onbeschrijfelijk mooi!

The Sentinel en omgeving

Het weer was nog steeds goed, dat helpt altijd. Onder het mom; ‘een 4×4 is voor mietjes’ joeg onze gids zijn minivan de berg op. En dat is niet zoals de Vaalserberg, maar een serieuze berg met losliggende rotsen, gaten van een halve meter diep en ravijnen van 700 meter. Max Verstappen zou er wat van kunnen leren.

We reden dwars door de bergen, die niet eens op bergen lijken maar op muren. Uiteindelijk konden we met de auto niet verder en vertrokken we te voet voor de laatste 16 km.

De natuur lijkt hier met alle wetten te spotten. Vroeger dacht men dat de wereld plat was en gezien de bijzondere bergen hier is dat geen gekke gedachte. Je loopt op en tussen bergplateau’s van 2.500 meter hoog terwijl je vanaf steile kliffen zo’n 950 meter de afgrond in kijkt terwijl je voor je een adembenemend uitzicht hebt.

De mist en de wolken die tussen de bergen zweven maken het nog magischer dan het al is. Het is een soort Avatar meets Lord of the Rings wereld, compleet met riviertjes, graslandschappen en torenhoge kliffen.

Om het af te maken heeft Moeder Natuur hier ook nog de hoogste waterval van Zuid-Afrika geplant; de Tugela Falls. Alleen de Angel Falls in Venezuela is hoger.

Ik heb zo veel heen en weer gelopen om foto’s te maken dat mijn voeten net Blaar Witch Project lijken.< [/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]

Gangsta’s Paradise

Er lopen hier ook nog herders rond uit Lesotho die rechtstreeks uit een of andere gangster rap video lijken te komen, maar super aardig zijn.

Over gangsters gesproken. Echte gangsters lopen hier ook rond. Gekleed in zwarte lange kleden, zwarte laarzen, zwarte mutsen en zwarte goggels en gewapend met een AK47, zijn dit wel de laatste mensen die je tegen wil komen op deze berg.

Dit bleken een soort bewakers te zijn die de herders uit Lesotho beschermen voor dieven uit Zuid-Afrika die de berg op klimmen en koeien en schapen stelen. Weer wat anders dan tasjes of autoradio’s.

Nog meer Drakensberg

Drakensberg is een gigantische regio en we besloten daarom langer te blijven om hier nog meer te genieten. We besloten de volgende dag naar Royal Natal NP te gaan om hier nog meer te genieten van de uitzichten. Ik kan makkelijk nog 500 foto’s op dit blog plaatsen, maar dat is niet goed voor jullie databundel 🙂

Na Royal Natal NP vertrokken we naar Southern Drakensberg om hier de Sani Pass op te gaan. Een van de weinige wegen tussen Zuid-Afrika en Lesotho. De rit naar Underberg, onze ‘basis’ was slechts 3 uur.

We zitten nu in onze Airbnb met prachtig uitzicht.

De Sani Pass

Een van de weinige dingen die op onze to-do-list stond was de Sani Pass. Een bergpas door Drakensberg tussen Zuid-Afrika en Lesotho.

De Sani Pass is geen bergpas die je met je huurauto wil rijden. Al helemaal niet als het de avond er voor zo hard heeft geregend dat we de deur moesten barricaderen met handdoeken. Daarom besloten we met een tour, in een 4×4 omhoog te rijden. Je kunt het stuk tot aan de Zuid-Afrikaanse grenscontrole met je eigen auto rijden, maar ik ben blij dat we dat niet hebben gedaan. Ten eerste omdat je op deze manier de lokale gidsen steunt, ten tweede omdat je op deze manier lekker naar buiten kunt kijken en te derde omdat de weg echt niet te doen had geweest in onze eigen waggie.

Onze gids was daarnaast een super vriendelijke man die ook nog eens een hoop over de omgeving wist te vertellen. De hele pas is ‘slechts’ 48 kilometer, maar we hebben er 3 uur over gegaan. Tuffend en wiebelend sjokte de 4×4 omhoog en zeker het laatste deel, die ná de Zuid-Afrikaanse grenscontrole is echt adembenemend.

De omgeving hier heeft iets magisch. Het is moeilijk te plaatsen en iets dat ik nog nooit gezien heb. Bergen, pieken, s-bochten, bloemen, bijzondere vogels en dan nog de groene heuvels op de bergen waar je als een dolenthousiaste puppy doorheen wil rollen. Het is hier een groot paradijs.

Foto’s

De foto’s houden jullie te goed. Ik zit nu op de databundel van de eigenaar van het hotel omdat er nergens WiFi is. Alles om jullie up o date te houden want het kost me een vermogen 😉